یک سال پیش دقیقا همین لحظه ها بود
اومدم پست گذاشتم برا اخرین روز پاییز
و یک سال دیگه هم گذشت ...

سال بعد و سالهای بعد هم میاد چه با ما چه بی ما
و این داستان ادامه دارد ...

فقط چیزی که هست و معلومه ، اینه که هر سال که میاد
خسته تر ، داغون تر ، بی حوصله تر ، بی انگیزه تر میشیم 
خنده ها و روزای خوبم داره ولی ...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

یه وقتی نا خودآگاه سرد میشی ، یه وقت گرمیــــه تابستون رو داری
من انــــقدی ازت دیـــدم بتـــونی ، بـــهــــار و آخــــــر آذر بـــــیاری ...

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پاییز 93 هم تموم شد .
پاییزی که ...
هیچی !

حوصله نوشتن ندارم
حرف جدیدی هم ندارم

ـــــــــــــــــــــــــــــــ

خودم کمتر از تو نفس میکشم ، که سهم هوامــو ببخشم به تو
تو حرف زیــادی داری با خـــدا ، بـــگو تا خدامـــو بــبخشم به تو ...

ــــــــــــــــــــــــــــــ

بعد از تو
عاشق یلدا شدن
کار سختی نیست
بی‌ تو
هر شب زمستان
هر شب پـــر از سرماست
و نبودن تو
عجیب شبیهِ بودن‌هایِ ماست

پناه میدهم به تو که این شب یلدا تنهایی
خودم ...
هزار شــــبِ یلـــدا تــنــها بوده ام ...

هـیـچــکـس مُتوجه نمی شود

که برخی از افراد چه عذابی را تحمل می کنند

تا آرام و خونسرد به نظر بـیاینــد ...

ــــــــــــــــــــــــــــ

آلدوس هاکسلی

"خانه های قدیمی را دوست دارم"
همه چیز عمر دارد ، حرف دارد ، برکت دارد
حیاط هست
حوض هست
کوزه هست
ماهی شنا می کند
صدای پیرها شنیده می شود
حضورشان برکت خانه است
کوزه ها مملو از ترشی
نذری پزان به راه
همسایه حق به گردن دارد
دست ها صدا دارد
زیر زمین انباری نیست
حیاط را بالکن نمی خوانند
پنجره فقط در نقاشی ها نیست
غذاها ساده و خانگی است
بویش نیازی به هود ندارد
عطرش تا هفت خانه می رود
کسی نان خشکه ندارد
نان برکت سفره است
مهمان ناخوانده آب خورشت را زیاد می کند
دلخوری ها مشاوره نمی خواهد
دوستی ها حساب و کتاب ندارد
سلام ها اینقدر معنا ندارد
افسردگی بیماری نایابی است
خانه های قدیمی را دوست دارم ...

ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﻧﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ،

ﻧﻪ ﻗﻬﺮ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ !

ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻗﯿﺪ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ...

ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﻋﺎﺷﻘﯽﺷﺎﻥ

ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ !!

به چشمهایم زل زد و گفت :
با هم درستش می کنیم ... !
و من تــازه فهمیدم تنهایی چه وسعت نامحدودی دارد ، بـا هم ... !
چه لذتی داشت این بـا هم ،
حتی اگر با هم هیچ چیزی هم درست نمی شد ؛
حتی اگر تمام سرمایه ام بر باد می رفت .
حسی که به واژه ی " بـا هم " داشتم را با هیچ چیزی در این دنیا معاوضه نمی کردم ... ! 

تنها کسی که وحشت تنهایی را درک کرده باشد ، 
می توانست حس من را در آن لحظات ، درک کند ...

از همه نقشه های خودم چشم پوشیدم
از عشق ، از شوق ،از همه چیز کناره گرفتم .
دیگر در جرگه ی مرده ها به شمار می آیم .
گاهی با خودم نقشه های بزرگ می کشم
خودم را شایسته ی همه کار و همه چیز میدانم
با خود میگویم آری کسانی که دست از جان شسته اند و از همه چیز سر خورده اند
تنها می توانند کارهای بزرگ انجام دهند .
بعد با خود میگویم ، به چه درد می خورد ؟؟ چه سودی دارد ؟؟
دیوانگی ، همه اش دیوانگی است ...
هرچه فکر میکنم ، ادامه دادن به این زندگی بیهوده است .
گاهی دیوانگی ام گل میکند ، می خواهم بروم دور خیلی دور
یک جایی که خودم را فراموش بکنم ، فراموش بشوم ، گم بشوم ، نابود بشوم
می خواهم از خود بگریزم بروم خیلی دور ، مابین مردمان عجیب و غریب
یک جایی بروم که کسی مرا نشناسد
کسی زبان من را نداند می خواهم همه چیز را در خودم حبس بکنم ...

ـــــــــــــــــــــــــــ

هدایت

خدمت شروع شد ، تاریک و تـوو بـه تـوو

بی عکس نامزدش ، بی عکس « آرزو »

شب های پادگان ، سنگین و سرد بود

کسانی را میشناسم که گریه میکنند

بی آنکه چشمانشان خیس شوند

غصه میخورند

بی آنکه ذره ای غم در نگاهشان نمایان شود

خنده های بــلنـــدِ از ته دل را هم آموخته اند

اما ...

زیاد به کارشان نمی آیند !

فقط ...

 لبخند میزنند تا آرامش کسی بهم نخورد ...

دبیرستان که بودم پسر درشت هیکلی در تـــَـه کلاس ما می نــشـسـت
که برای من مـظـهـر تـمام چـیزهای چـندش آور بود ،
آن هم به سه دلیل ؛ اول آنکه کچل بود ، دوم اینکه سیگار می کشید
و سوم ( که از همه تهوع آور بود ) اینکه در آن سن و سال ، زن داشت !

چند سالی گذشت یک روز که با همسرم از خیابان می گذشتیم ،
آن پسر قوی هیکل ته کلاس را دیدم
در حالی که خودم زن داشتم ، سیگـار می کشیدم و کـچل شده بودم ...

ـــــــــــــــــــــــــ

علی شریعتی

سال‌هاست

تلفنی در جمجمه‌ام زنگ می‌زند

و من ...

ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﯼ؟
ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪﯾﻢ ﭼﺘﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ﺩﻭﯾﺪﯾﻢ ﻭ
ﺑﻪ ﺷﺎﻻﭖ ﺷﻠﻮﭖ ﻫﺎﯼ ﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﯾﺪﯾﻢ

ﺩﻭﻣﯿﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﭼﻄﻮﺭ؟
ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﭼﺘﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ
ﻣﻦ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪﻡ
ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﻣﻦ ﺧﯿﺲ ﻧﺸﻮﻡ ﻭ ﺷﺎﻧﻪ ﺳﻤﺖ
ﭼﭗ ﺗﻮ ﮐﺎﻣﻼ ﺧﯿﺲ ﺑﻮﺩ .

لحظه هایی هستند
که هستیم
چه تنها ، چه در جمع
اما خودمان نیستیم
انگار روحمان می رود
همانجا که می خواهد
بی صدا
بی هیاهو

همان لحظه هایی که
راننده ی آژانس میگوید رسیدین خانم
فروشنده می گوید باقی پول را نمی خواهی؟
راننده تاکسی میگوید صدای بوق را نمی شنوی
و مادر صدا میکند حواست کجاست ؟

ساعتهایی که
شنیدیم و نفهمیدیم
خوندیم و نفهمیدیم
دیدیم و نفهمیدیم

و تلویزیون خودش خاموش شد
آهنگ بار دهم تکرار شد
هوا رو شن شد
تاریک شد

چایی سرد شد
غذا یخ کرد
در یخچال باز ماند
و در خانه را قفل نکردیم

و نفهمیدیم کی رسیدیم خانه
و کی گریه هایمان بند آمد

و

کی عوض شدیم
کی دیگر نترسیدیم
از ته دل نخندیدیم
و دل نبستیم

و چطور یکباره انقدر بزرگ شدیم
و موهای سرمان سفید
و از آرزوهایمان کی گذشتیم
و کی دیگر او را برای همیشه فراموش کردیم ...

" یک لحظه سکوت برای لحظه هایی که خودمان نیستیم "

پیرمرد که شوم

شاید ﺁﻟــﺰﺍﯾﻤــﺮ ﺑﮕﯿﺮﻡ

و تو ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﻬﺎ به ﻣﻦ ﺯﻧﮓ ﺑﺰﻧﯽ و ﺑﮕﻮﯾﯽ :

" ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ "

شاید برایم ﺻﺪﺍﯾﺖ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ

ﻭ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ دخـترم ﻫﺴﺘﯽ

ﻭ ﯾﺎﺩﻡ ﻧﯿــﻮﻓﺘﺪ که ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ پسری هستم

که ﻣﻮﻫﺎﯾــﺶ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺕ

ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪ ...